mierzyć się z nurtem

„Woda jest istotą bytu, płynnym centrum, które zawsze ucieka, nigdy nie jest ostatecznie określone.”

Gaston Bachelard, „Woda i marzenia. Esej o wyobraźni materii”

Wystawa to wizualny dialog z poematem tylko to co się rusza: rysunki długopisem, grafiki i gwasze splatają się w opowieść o rzece i jej otoczeniu.

Myślę obrazami. Starając się portretować niektórych „bohaterów” poematu w realistyczny sposób zilustrowałam wybrane gatunki roślin w niewielkim, osobistym „zielniku”. Ten cykl z czasem wzbogacił się o elementy ludzkie. Zależało mi, żeby sama rzeka objawiła się poprzez ulotne odbicia na powierzchni. Odchodząc od realizmu, w samym kolorze poszukiwałam bardziej abstrakcyjnych, rozlewających się form. Szczegółowymi przedstawieniami na rysunkach chciałam uchwycić to, co w słowach bywa migotliwe i ulotne. Zbiór tych wizualnych artefaktów to wizualne rozwinięcie poematu. Moim zamierzeniem było uzyskać kontrast pomiędzy realistyczną konwencją w czarno-białych pracach a odrealnionym obrazem rzeki.

Mierzenie się z nurtem to dla mnie doświadczanie i odkrywanie nadrzecza. To przystawanie do brzegów, do ukrytego życia na terenach blisko niej. To przykładanie miary własnej osoby i emocji do przestrzeni, gdzie czas zdaje się płynąć osobnym rytmem i na wielu płaszczyznach. Rzeka staje się zwierciadłem – odbicia w wodzie zyskują tu symboliczny wymiar, stając się kluczem do poczucia przynależności – zakorzenienia się w pejzażu, potwierdzeniem, że ludzka obecność jest wpisana w naturę, a granica między nami a przyrodą to tylko konstrukt umysłu.”